夜忆开元寺,凄凉里巷间。薄烟通魏阙,明月照骊山。半壁空宫闭,连天白道闲。清晨更回首,独向灞陵还。
一家烟岛隈,竹里夜窗开。数派分潮去,千樯聚月来。石楼云断续,涧渚雁徘徊。了得平生志,还归筑钓台。
山川马上度边禽,一宿都门永夜吟。客路不归秋又晚,西风吹动洛阳砧。
走月流烟叠树西,听来愁甚听猿啼。几时御水声边住,却梦潺湲宿此溪。
一宿经窗卧白波,万重归梦隔烟萝。若言不得南宗要,长在禅妆事更多。
先生颛顼后,得道自何人。松柏卑于寿,儿孙老却身。夜窗峰顶曙,寒涧洞中春。恋此逍遥境,云间不可亲。
相梦如相见,相思去后频。旧时行处断,华发别来新。浪动三湘月,烟藏五岭春。又无归北客,书札寄何人。
贤哉君子风,讽与古人同。采药楚云里,移家湘水东。星霜秋野阔,雨雹夜山空。早晚相招隐,深耕老此中。
闲倚蒲团向日眠,不能归老岳云边。旧时僧侣无人在,惟有长松见少年。
故里行人战后疏,青崖萍寄白云居。那堪又是伤春日,把得长安落第书。