女娲补天愁天破,石底千年埋宿火。火蒸泉脉为温汤,凿开浴沼涵天光。美人含羞弄清泚,一朵芙蓉蘸秋水。起来无力著纤裳,冰肌缥缈轻云香。人间何福能堪此,好与天家浴仙子。...
万水皆清冷,温泉独尔奇。硫黄闻俗论,礜石见唐诗。鸥鹭何曾下,鱼龙定不知。无人发根本,空使世常疑。
海上秋来早晚凉,客愁苏醒似还乡。归途尚欲疗疮疥,剩乞温泉一勺汤。
不与骊山脂水并,独于庐阜占佳名。我来试作泉间浴,一洗平生病恼轻。
招提閟林麓,栋宇压江郊。来作温泉浴,如逢痒处搔。綵衣临砌槛,华发对尊匏。一笑凉风起,红攲荔子梢。
当日温泉浴太真,岂知绣袜解尘生。更于洗滑凝脂处,尚忆胡儿在锦绷。
已去开元四百年,此泉犹自响潺潺。也知不愤当时事,长作悲声恨禄山。
浴罢临泉一整冠,令人搔首忆长安。御汤摇荡双龙影,疑是胡儿簇马鞍。
温冷泉源各自流,天教施浴雪峰陬。众生尘垢何时尽,汩汩人间几度秋。
曾统山西十万兵,腰间宝剑血犹腥。山僧不识英雄客,俣必叨叨问姓名。